| Notes |
['[p.525]\n“Doordat de dichter, zooals Shelley zegt, "door lijden geleerd\nheelt wat hij in zijn liederen ons onderwijst," strekt hij ons\n\n526 IETS OVER POËZIE.\nten gids op den moeijelijken weg die naar de hoogste vreugde\nleidt. Aan de zielesmart en \'t gemoedslijden, die hij ondervonden\nheeft, is hij het verschuldigd, dat zijn lier, "zoo verteedrend\nzacht in \'t danken" wordt, "dat de engelenharp ons\nlanger niet ontbreekt."\nHet zelfde leerde Elizabeth Barrett Browning ons in haar\nheerlijk lied van den grooten god Pan, die aan den oeverkant\nzat, en met het koude harde staal het arme geduldige riet\nhouwde en hakte, totdat er ten laatste geen blaadje meer aan\nwas, dat bewijzen kon dat het zoo even nog frisch in den\nstroom stond, te midden van het wuivende rietgras. Maar toen\nde groote god Pan geslaagd was in zijn poging, "of making a\npoet out of a man," en hij het geduldige, gepijnigde riet ten laatste\naan zijne lippen zette, toen vergat heel de wereld haar leed en\nellende, toen rees een teeder lied van liefde en hoop omhoog,\nen trilden de zangerige klanken van een aria, zoo zoet en heerlijk\ndat zij goden en menschen met vreugde vervulde.”\n\n(credits:De Digitale Gids, www.arik.nl (non-OCRed scans of original pages))']
|