| Notes |
['[p.363]\n“M a r i a n n e , door E. Knuttel-\nFabius. Amsterdam, Loman &\nFunke. 1893.\n\nIndien dit de eerste groote novelle\nis van de schrijfster, ons tot heden\nenkel nog maar door een bundel\nverzen en enkele kleine stukjes in den\nSpectator bekend, dan willen wij de\nopmerking niet achterwege houden,\ndat het onderwerp van Marianne,\nom een indruk achter te laten,\noorspronkelijker en dieper opgevat\nhad moeten worden. Dat de oppervlakkige\nen opgewondene Marianne,\ndie met den even oppervlakkigen en\nopgewondenen Herman een samenleven\nin vrge liefde begonnen is,\n[p.364]\nvan de dwaling haars weegs overtuigd\nwordt, wanneer Herman door een\nspoorwegongeluk aan hare zijde gedood\nis en haar met een pand van\nzijn liefde heeft achtergelaten;, is\nwel wat heel goedkoop van vinding.\nMarianne\'s terugkeer tot de\nniet geëmancipeerde maatschappij\nwordt haar zeker niet moeielijk\ngemaakt; en wanneer later de zeeofficier\nFrits Walen ook na hetgeen\nmet haar is voorgevallen, haar tot\nzijn vrouw begeert, dan begrijpt\nmen haar tweestrijd. Van het\noogenblik echter dat Frits Walen\nzich weinig tot haar kind voelt aangetrokken\nen ook de kleine Perdi\nzich instinctmatig van oom Frits\nafkeert, is het duidelijk wat haar\nte doen staat. En is het ten slotte\nwel een al te zware boete voor haar\nschuld, dat zij zich, vrij van financiëele\nbeslommeringen, aan de opvoeding\nvan een lief kind mag\nwijden ?\nUit een gegeven als dit is geen\n„lieve" novelle samen te stellen.\nEn toch lijkt het wel of Marianne\nop iets dergelijks aanspraak maakt.\nBr is iets flauws en slaps in de\nwijze van voorstellen, in den stijl\nen in den toon waarop de personen\nuit dezen roman tot elkander spreken.\nZoodra er aanleiding is tot\nkrachtiger teekening worden voorstelling\nen wijze van uitdrukken\nonnatuurlijk en conventioneel. Of\nin Mevr. Knuttel een novelliste\nsteekt en niet enkel een schrijfster\nvan novellen, zal nog moéten\nblijken.”\n\n(credits:De Digitale Gids, www.arik.nl (non-OCRed scans of original pages))']
|