| Notes |
['[p.194]\n“N a j a a r s s t e m m e n door\nH é l è n e L a p i d o t h - S w a r t h .\nAmsterdam. P. N. van Kampen\n& Zoon.\n\n„Ontwijding" heeft de dichteres\nin een in onze Juni-aflevering opgenomen\ngedicht de daad van hen\ngenoemd, die woest in de snaren\nvan haar „heilige, teedere harp"\ngrijpend, ruw uitvaren tegen wat\nzjj noemen haar „getreur om dwazen\ndroom van Eden lang verloren". En\ner zijn er zeker nog altijd die, hoe\nook het talent van Hélène Lapidoth-\nSwarth bewonderend, er geen vrede\nmee kunnen hebben dat de grondtoon\nharer verzen steeds die is van\ndiepen weemoed. Alsof men het\nmaar voor \' t kiezen had ! Alsof de\ndichter een orgeldraaier was, die\nmaar een knop te verzetten heeft\nom na het weenend adagio het\nstraatpubliek een vroolijke polka\nvoor te orgelen !\nDe dichteres van Najaarsstemmen\nmoge „weenend door het leven\ngaan," haar blik is niet zóo door\ntranen beneveld of zij weet het\nongemeene beeld te kiezen en er\nmet vaste hand een fraaien vorm\naan te geven, die het doet leven\nvoor alle tjjden. Want ook deze\nnieuwe bundel is weer van aangrijpende\nschoonheid en op elke\nbladzijde bewondert men opnieuw\nhoe de kunstenares in hare kleine\ngedichten, meest in den beknopten\nvorm van het sonnet, een wereld\nvan aandoeningen en herinneringen,\nin de rijkste schakeering van beeld,\nklank en rythme ons weet voor te\ntooveren. Niet als een „arm zwervend\nzangkind",\nbedelend bleek om kopermunt van lof,\nmaar, zooals zij het zegt in dat\nheerlijk dubbel-sonnet „Wijding" :\nhoog en luid,\nGetroost zoo \'k troost, in medelijden teeder,\nZingt trouw mijn ziel haar innigst wezen uit.\nEn er zijn nog altijd velen, die\nin stille aandacht plegen te luisteren\nnaar wat deze „godeboden tusschen\nhemel en aard" hun te zeggen\nhebben.”\n\n(credits:De Digitale Gids, www.arik.nl (non-OCRed scans of original pages))']
|