| Notes |
["[415]\nIII.\nVolgens de dagbladen zijn wij dit Werk aan eene zeer jeugdige Schrijfster verschuldigd; de drie verhalen: De vondeling op het Slagveld bij Waterloo, Henriette of de Edele stiefdochter, en Charlotte Estendorp en Sara ter Walde, dragen blijken van gebrek aan menschen-, zaken- en wereldkennis, ondanks eenen over het algemeen onberispelijken stijl. Vooral het laatste had ongedrukt moeten blijven; Sara ter Walde, eene jonge Israëliete, die hare moeder in twintig bladzijden betoogt, dat Jezus Christus de Messias is, den Vaderen beloofd, (een betoog ontleend aan le Comte de Valmont ou les Egaremens de la Raison,) is eene beklagenswaardige dwaasheid, omdat zij onderwerpen aanroert, die, hoezeer de toon der Schrijfster bewijst, dat hunne heiligheid haar eerbied inboezemt, echter te verheven zijn, om niet onder zulk eene behandeling te lijden.\n\nWij dachten onwillekeurig bij dit boek aan het gevoelen van Drost, dat men acht en twintig jaren oud moet zijn om een' Ro-\n[p. 416]\n\nman te schrijven. In plaats van de Schrijfster uit te noodigen, zich tot dien leeftijd te oefenen, wenschen wij haar liever toe, dat weldra op haar de woorden van Jean Paul toepasselijk mogen zijn: ‘Het hart eener vrouw leeft dichterlijker, dan het schrijft. Vrouwen zijn meer geboren om kunstwerken, dan om kunstenaars te zijn. In het huwelijk echter gaat deze zoete liefhebberij te niet, gelijk de zonnebloem alleen in de jeugd zich naar Febus toe wendt.’\n\nEene algemeene aanmerking op de titels der boeken onzer hedendaagsche Schrijfsters moge deze aankondiging besluiten: waarom prijkt de deugd bijna altijd (I en II), de godsdienst somwijlen (II), op het titelblad? Onze verdienstelijke Landgenooten Wolf en Deken - de vrouwelijke Loosjes onzer Letterkunde - door geene harer navolgeressen geëvenaard, schreven ook ter bevordering van al wat goed, schoon en edel is, maar lieten aan het publiek over, de strekking harer Werken te beoordeelen; wij wenschten, dat onze tegenwoordige Romandichteressen hare boeken sloten, als Clorinda haar leven, met een verzoek het te doopen:\n\n ‘Amico, ái vinti, io ti perdon. Perdona\n Tu ancora, al corpo no, che nulla pave;\n All' alma sì: deh per lei prega; e dona\n Battesmo a me, ch'ogni mia colpa lave:’\n Ik predik met gebogen knie;\n Des hoort mij zonder spijt!\n \n Staring.\n\nG.'\n\nOok vermeld in\n- scriptie Ton van den Dungen n.a.v. College 'Receptie van vrouwelijke auteurs uit de zeventiende en achttiende eeuw in de achttiende en negentiende eeuw' door Lia van Gemert, 1996. (SP, july 2005)\n- scriptie Francien Petiet, UvA, 2002 (jws 11 05)"]
|