| Notes |
['Recensie begint met een uiteenzetting over vertalingen: Er verschijnen zoveel vertalingen in Nederland: "(...)hier worden wij er mee overstelpt, het is eene ware overstroming van vertalingen, wij bezwijken er onder, wij walgen er van, wij verdrinken erin. Het is als eene besmettelijke koorts die alomme heerscht; een ieder vertaalt, elk boekverkoper wordt uitgever (...)"\nDe vertaalkwaliteit van de Nederlanders is onder de maat volgens de criticus: Engelsen en Fransen vertalen met hart en ziel, Nederlanders knoeien maar wat. In het buitenland worden ook haast geen producten van de "Hollandsche litteratuur" gelezen.\nNa dit betoog gegeven te hebben gaat de criticus pas in op het boek dat het onderwerp van het artikel vormt: hij is tamelijk positief: "In de ontwikkeling der kunstig zaamgeweven intrigue, in de karakterschildering van sommige personen en in de krachtvolle schets der eindtooneelen, moeten wij de schrijfster alle hulde bewijzen."\n(...)\n"Mochten wij eene aanmerking maken zoo zou zij den gekozen vorm betreffen. De heldin wordt voorgesteld als zelve hare geschiedenis verhalende: - behalve dat dit weinig afwisseling van stijl, weinig gedramatiseerde tooneelen oplevert, geeft het iets gedwongens en minder waarschijnlijks aan het verhaal."\nTenslotte komt de criticus weer terug op de vertaling: die is "weder zoo als zoo vele anderen."\nDe recensie is ondertekent met "v.R." (SP april 2005)\n\n(also via scriptie Francien Petiet, UvA, 2002 – jws 11 05)\n\nPetiet, Van geniën spreken wij niet:\n[jj]\n"De hoofdpersoon uit Ellen Middleton verhaalt zelf haar geschiedenis. Hierdoor is de recensent van mening dat de roman iets gedwongens krijgt, waardoor het aan waarschijnlijkheid doet inleveren. Dit is evenwel de enige aanmerking die hij maakt, voor de rest brengt hij Fullerton alle hulde toe. "']
|