| Notes |
['svd: genderneutraal??\n\nBlauwe bloemen, door HÉLÈNE SWARTH. Utrecht, J. L.\nBeijers, 1884.\n[…]\n\nS\'il chante, il paiera, placht Mazarin te zeggen en hij putte uit\ndie overtuiging den moed om nieuwe lasten te leggen op het\nPransche volk. Wanneer er tusschen zingen en betalen zulk een\nnauw verband bestond als Mazarin vermoedde, dan zou, ook in de\nbenarde tijden welke wij beleven, /(,lieb Vaterland" gerust kunnen\nzijn. Want aan zangen en liederen is geen gebrek.\nBij de dichters, wier bundels wij de vorige maand aankondigden,\nzijn zich sedert weer een aantal komen voegen : predikanten,\nstudenten, jonge vrouwen zingen, elk op zijn wijs, een lied, dat\nhun op \'s harten grond ligt.\nMet Mej. S w a r tb. maakten wij reeds een vorig jaar kennis.\nHare ^Eenzame bloemen* worden thans opgevolgd door Blauwe\nbloemen. Het is niet duidelijk, wat de dichteres met den titel\nbedoelt. Is het de korenbloem, of de ,/blaue Blume der Romantik",\nof wel de blauwe geluksbloem, waarvan zij in hare Inleiding\nspreekt, /;waar de mensch naar zoekt, en die hij meer dan eens\nachteloos vertreedt, als hij slechts te bukken had om haar te plukken\nen de zijne te noemen" ? Er is in den bundel meer, waarnaar\nmen raden moet. /xEen onbestemde, ietwat conventioneele weemoed,\neen even onbestemde liefdedrang, soms wat eentonig, vaak, ook\n\n192 LETTEBKUÜDIGE KBONIEK.\nwat de dichtmaat betreft, in Heineschen trant, met Heinesche\nréminiscencen, zangerig en vloeiend, klinkt u uit dezen bundel tegen*\n— schreven wij naar aanleiding van Eenzame bloemen. Ditzelfde\nzouden wij van dezen bundel kunnen zeggen. Wellicht is\nthans de liefdedrang nog wat dringender, de weemoed nog wat\ndieper — maar alles blijft even onbepaald, even vaag. Vandaar\nwaarschijnlijk dat men er zoo weinig door getroffen wordt en dat het\nmeerendeel der sonnetten (drie en vijftig in getal!) u voornamelijk\nde kunstvaardigheid van de dichteres doet bewonderen. Want\nkunstig zijn zij : Mej. Swarth jongleert met de moeilijke rijmen,\nwelke zij zich kiest, zóó gracieus en zóó handig, als maar mogelijk\nis; de kunst van allitereeren\n(Door woud en weide, woelen weeldestroomen)\nverstaat zij als de beste. Maar niet vele zijn de sonnetten, waarin\neen treffende gedachte, een gemoedstoestand in b e e l d zijn gebracht,\n— in een beeld dat tot u spreekt en een indruk achterlaat, als in\nvSlapen gaan/\' vOp school/\' (welke beiden in de Gids van November\njl. verschenen) en wDe lezende." De sonnetvorm dreigt voor Mej.\nSwarth gevaarlijk te worden. Het wordt tijd dat zij het ,/Stimmungsbild",\nonvast van lijn en vaag van kleur, vaarwel zegge, en\nzich toelegge op het teekenen van hetgeen zij rondom zieh\nwaarneemt. Daarom troffen wij met genoegen aan het slot van\nden bundel een rubriek aan, ;/Aquarellen" betiteld, waaruit blijkt\nvan dergelijke waarneming en van het talent dat Mej. Swarth\ndaarbij aan den dag weet te leggen. Als voorbeeld kiezen wij :\nIN \'T HART DES WOÜDS.\nEen warrelnet van saamgegroeide wortels\nvangt lier den voet en \'t kleevrig mos ontwademt\neen vreemde geur. De zware takken tangen\nhier laag, te saamgevlochten, vast ineen\ngestrikt, in enge omarming als een paar\nwien \'t scheiden hang valt. Aaklig huilt de wind\nin \'t zwartgroen loover, dat den klaarsten morgen\nin nacht verandert. Sissend schuift een adder\nlangs dor geblaarte en slobhrig slijk. Geen vogel\nlaat hier zijn liedje schallen. Nimmer nestelt\nde woudduif hier. Geen stem verbreekt de stilte\ndan, \'s avonds laat, het naar gekreun der uilen.\n\nLETTERKUNDIGE KB.ONIEK. 193\n— Als één, wien \'t leed te veel is om te dragen,\nin doffe klacht verlichting zoekend, zucht\nde droeve nachtuil in geboomte of bouwval. —\nDe wandlaar wendt zich huivrig om; geen kind\ndurft nadren. Enkel sluipen slak en pad,\neen zilvrig spoor nalatend, door het gras heen.\nDiep in het donker, slaapt een zwarte poel.”\n\n(credits:De Digitale Gids, www.arik.nl (non-OCRed scans of original pages))']
|