| Notes |
['[p.375]\n“B l a n k e d u i v e n" , door Hélène\nLapidoth-Swarth. Amsterdam,\nP. N. van Kampen & Zoon.\n\nWilt gij ze ontvangen, heel stil en teeder,\nBlanke gezanten van onzen God ?\nvraagt de dichteres, van hare duiven\nsprekende, aan hem wien zij haar\nliedboek wijdt, en zoo ook, ,,heel\nstil en teeder", zou men ze willen\nontvangen deze ons als „Blanke\nduiven" aangeboden gedichten om\ninnig, zonder luidruchtige bewondering,\nervan te genieten.\nEr moge nog zooveel paradoxaals\nzijn in de stelling, door Frans\nCoenen Jr. in De Kroniek van 28 Juli\nvan dit jaar verkondigd, dat verzen\n[p.376]\nnooit gezegd moeten worden, omdat\nde klank der vreemde stem ze bederft\nen onherkenbaar maakt, bij\nhet lezen van verscheidene dezer\ngedichten begrijpt men — al kan\nmen de bewering zoo algemeen uitgesproken\nniet toegeven — wat\nde Kroniek-redacteur heeft willen\nzeggen. Er zijn eronder deze „blanke\nduiven" inderdaad, die m en huivert\naan te raken, omdat elke aanraking\ndreigt te worden\nals een vlek op de blanke reder ;\nen zoo geeft men er de voorkeur\naan, ze na te staren, wanneer zjj\nin blanke groepen,\nDrijven door \'t blauw, als een vrededroom;\nen leest men deze gedichten liefst,,\nzooals Coenen het wil, „zacht voor\nzich heen, met nauwbewegende\nlippen".”\n\n(credits:De Digitale Gids, www.arik.nl (non-OCRed scans of original pages))']
|