| Notes |
['`We noemen en roemen ten slotte "Nonnie Hubrechts" (1902). Het gebeurt niet dikwijls dat een vervolgroman beter is dan de vorige, waarvan het succes den auteur heeft aangemoedigd nog geen afscheid van zijne helden te nemen. Toch is dit hier het geval. In dezen roman is een consequentie, een ernst en tederheid, zooals eenige vorige romans deze schrijfster vaak te weinig bevatten. Misschien is de reden juist deze, dat zij in vroegere verhalen eerst al schrijvende met haar personen kennis maakte; nu was reeds van den beginne hun uiterlijk, hun verleden en hun oppervlakkig karakter kant en klaar, het was wel vanzelf dat nu de diepte en degelijkheid haar beurt kreeg. [...] zoowel in de paden, die zij bewandelt, als in de grenzen waar zij omkeert, toont Mevr. Hoven hier talent, moed en zelfbeheersching.\'']
|