| Notes |
['AlgDagbladNedIndie 13 (1885) 37 (13 febr); herdrukt in LFK XXI 200-204 (Praamstra GV 440)\n\nHélène Swarth heeft voor het leven der natuur, voor den sterrehemel, de bloemen, den nachtegaal, de zee, de wouden, een ontvankelijk hart en een open oog. Zij dweept met eene ideale soort van liefde, verwant aan het natuurleven der poëzie. Haar goede dunk omtrent de mannen in het algemeen verdient niet buitengewoon te heeten; maar het gevoel van de waardigheid der vrouw, die gevraagd wordt voor altijd zich aan één man te verbinden, is bij haar sterk ontwikkeld. Haar uitverkorene zal het eenmaal goed bij haar hebben.\nDeze beminlijke gevoelens zijn voor een deel dezelfde welke men dertig of veertig jaren geleden in de romans van jufvrouw Hasebroek aantrof. Die hooge eischen van een edelaardig jonkvrouwelijk gemoed. Die bereidvaardigheid, mits de volmaakte jongeling gevonden zij, hem een geheel vrouweleven te wijden, aan gene gelijk aan deze zijde van het graf. Dat juichen in het vooruitzigt van mogelijkheden. Dat terugvinden van alle aandoeningen, blijde en treurige, in het omringend landschap.\n\n[…]\nNieuw is een gedichtje als het volgende van Hélène Swarth: De Rijweg. Het is ontleend aan de laatste afdeeling van haar bundel, waar zij van de persoonlijke gemoeds-uitstorting afscheid neemt, en er zich toe zet slechts na te teekenen. Aquarellen noemt zij die kleine schetsen; en men waant inderdaad eene teekening met waterverf te aanschouwen, genomen naar een hollandsch landschap. Ik reken deze kleinigheden onder haar beste werk […]\n. Deze jonge dichteres is niet alleen een vrijdenkstertje, maar zij is er een, schijnt het, van roomsch-katholieke herkomst. Er zijn vergoedingen; althans tegenwigten.']
|