| Notes |
["[314]\n\nMevrouw Knuttel-Fabius heeft het noodig geoordeeld hare verzamelde gedichten den volke te vertoonen 1) . Dat is zeer voorkomend van mevrouw Knuttel, maar ze had er toch nog wat meê moeten wachten. Want Mevr. K. is een heel lieve dame en nu ben ik genoodzaakt haar eene onaangenaamheid te zeggen.\n\nDie onaangenaamheid is deze: het grootste nut dat de criticus uit de ‘Bonte Schelpen’ trekken kan, bestaat hierin, dat hij dit zijn vermoeden bevestigd ziet: de Nederlandsche kunst is sedert het begin dezer eeuw ontzaggelijk vooruitgegaan.\n\nGij gelooft het niet, lezer?\n\nLeg dan naast elkander de gedichten van Johanna Cleve, van Estella Hymans-Hertzveld en van deze dame. Zij zijn geen van drieën primadonna's en komen allen in den bijsleep van de periode, die hen droeg. Zij hebben de kleuren van hun tijd en zijn er geheel afhankelijk van. Johanna Cleve, de Feithiaansche, uit de dagen, toen men altijd zei, dat de bergen Gods eer verkonden, die is totaal niets; en Estella Hertzveld, de decadente van J.J.L. ten Kate, uit den tijd, \n\n[p. 315]\n\ntoen men bijbelsche vrouwen op rijm bracht, is enkel holle declamatie, voor rederijkers geschikt. Maar Elize Fabius? Kijk, die is ook geen reivoerster, maar zij is voor den dag gekomen nadat Jacques Perk gestorven was, en nu ruischt er, heel, heel zachtjes in acht van haar bonte schelpen een nagalm van die groote zee van geluiden, die men gewoon is poëzie te noemen.\n\nIk zal de acht maar dadelijk opgeven; 't zijn: ‘Lichteffect’ (bladz. 13); ‘In de visschershut (blz. 17); ‘Schaduwbeelden’ (blz. 22); ‘In het duin’ (blz. 23); ‘Naar huis’ (blz. 68); ‘Avond op zee’ (blz. 85); ‘O zing dat lied’ (blz. 126); ‘Kloostermaagd’ (blz, 151).\n\nIn deze gedichten en in deze alleen, heeft Mevr. Knuttel iets te zeggen, een stemming, een brokje natuur, dat zij zelf gezien heeft. En als zij zich steeds toelegt op sterker zien en sterker voelen, dan kan er misschien uit haar een knap artistje groeien. Maar daar moet gewerkt worden, Mevrouw!\n\nNu ik toch zoo onbescheiden ben om u aan te spreken, vraag ik verlof om aan mijn lezers te laten zien dat ik ook gelijk heb in wat ik zeg. U permitteert? Ik zal het beste kiezen en de allerbeste strofe cursiveeren.\n\n NAAR HUIS. \n \n De avond viel na zwoele middaghitte, \n Gloeiend verwt het scheidend licht de kim, (och, kom!) \n Tegen d'achtergrond van purpervlammen \n Teekent 't beeld der vrouw zich als een schim. \n \n Eenzaam treedt zij door de stille velden, \n Neerwaarts blikkend onder 't langzaam gaan, \n In de hand die slap terneêr hangt, bloemen \n Achtloos slepend tegen 't hooge graan. \n \n De avondkoelte fluistert in het ronde (nu ja!) \n En de rijpe halmen wuiven zacht, \n Enkle sterren pinken reeds van verre, \n 't Stralend groeten van den donkren nacht. \n\n[p. 316]\n\n Stilte daalt op scheemrings vale wieken, (dat is niet waar!) \n Schuw ijlt nog een late vogel heen, \n En een lichtje, glimmend in de verte, \n Wenkt die huíswaarts keert met moede schreén.’ \nMijn kompliment, Mevrouw! U ziet wel eens iets, net zooals een ander 't vóór u zag, maar U ziet het ten minste, en dat is al heel wat!\n\nEn wilt gij nu ook weten, wat ik van uw overige verzen denk, min die zeven? Maar niet boos worden, hoor! want daar zeg ik het niet om. Luister dan, ik zal heel gauw achter elkander uitspreken:\n\n't Zijn de een dit, de ander dat: albumversjes in den Génestetschen trant en met even slappe factuur; - sentimentaliteit in antithesen, zooals Beets ze heeft; onverdienstelijke paraphrases van Heine: water- en melkachtige navolgingen van Jacques Perk; solpartijtjes met kinderen, en ‘jong moedertje’ voorop; gevoelige dames-banaliteiten op rijm, enfin - Zangen voor de Vrije Gemeente. Dag, Mevrouw!\n\nO, ja, a propos! u weet in de verste verte niet, wat een hexámeter is; vraagt u dat maar eens aan Mr. Vosmaer. Uw dienaar, Mevrouw!"]
|